21/8/2023, 13:00: Αναχωρούμε από το λιμάνι της Μύρινας (Λήμνος) με προορισμό τη Σαμοθράκη. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος να γυρίσουμε στην Αθήνα, αφού το πλοίο που πραγματοποιεί το δρομολόγιο για Λαύριο κάθε 2 μέρες, είναι πλήρες μέχρι το Σεπτέμβρη. Είναι η 2η ή 3η μέρα που καίγεται ο Έβρος. Η μυρωδιά μαρτυράει την καταστροφή παρ΄ ότι βρισκόμαστε πάνω από 120 χλμ νοτιοδυτικά της πυρκαγιάς. 3 ώρες μετά αποβιβαζόμαστε στο λιμάνι της Καμαριώτισσας στη Σαμοθράκη. Είναι μεσημέρι, αλλά το φως είναι ελάχιστο καθώς ένα τεράστιο και πυκνό σύννεφο καπνού σκεπάζει το νησί. Διανυκτερεύουμε με σκοπό να επιβιβαστούμε το επόμενο μεσημέρι στις 13:00 στο πλοίο για το λιμάνι της Αλεξανδρούπολης.
Φωτό: Δημήτρης Περιστέρης, In Time
Το επόμενο πρωί μαθαίνουμε ότι το μοναδικό πλοίο που συνδέει το νησί με την ηπειρωτική χώρα έχει μετατραπεί σε νοσοκομείο. Έχουν μεταφέρει εκεί τους ασθενείς και τα νεογνά από το νοσοκομείο της Αλεξανδρούπολης, που απειλείται από τη φωτιά που έχει περικυκλώσει την πόλη. Το πλοίο δε θα έρθει, τουλάχιστον στην ώρα του. Άγνωστο πότε. Το ρεύμα στο νησί κόβεται καθώς έχει υποστεί ζημιά το καλώδιο σύνδεσης από την Αλεξανδρούπολη. Κόβεται και το νερό αφού τα αντλιοστάσια δε δουλεύουν χωρίς ρεύμα. Εναλλακτικός τρόπος ρευματοδότησης δεν υπάρχει καθώς μετά τη σύνδεση με την Αλεξανδρούπολη καταργήθηκαν οι σταθμοί παραγωγής ενέργειας του νησιού. Οι επισκέπτες της Σαμοθράκης εν μέσω Αυγούστου δεν μπορούν να πραγματοποιήσουν συναλλαγές με κάρτα. Πολλοί προμηθεύονται νερό από τα ποτάμια και τις πηγές. Το «Αδαμάντιος Κοραής» ξεκινάει από την Αλεξανδρούπολη φορτωμένο με ασθενείς και νοσηλευτικό προσωπικό όχι για τη Σαμοθράκη, αλλά για την Καβάλα ώστε να μεταφέρει στο τοπικό νοσοκομείο τους νοσηλευόμενους. Στη συνέχεια αναχωρεί για Σαμοθράκη όπου επιβιβαζόμαστε στις 22:00 παρακολουθώντας τις φλόγες που φαίνονται από απέναντι. Το πλοίο είναι ασφυκτικά γεμάτο. Είναι εκεί και το εξαντλημένο νοσηλευτικό προσωπικό και το επίσης εξαντλημένο και άυπνο πλήρωμα. Στη διαδρομή βλέπουμε και τις φλόγες στα νοτιοανατολικά μας να καίνε και εκτάσεις της Τουρκίας κοντά στο Τσανάκαλε. Μαθαίνουμε ότι έχει πιάσει φωτιά και στη Σαμοθράκη αφού αναχωρήσαμε. Το νησί έμεινε χωρίς ρεύμα για κάποιες μέρες ακόμα.
Στις 12:30 το βράδυ αποβιβαζόμαστε στην Αλεξανδρούπολη όπου δεν μπορείς να αναπνεύσεις. Καίγεται το σύμπαν και η ορατότητα είναι περιορισμένη. Η πόλη έχει περικυκλωθεί από τις φλόγες και δεν υπάρχει τρόπος διαφυγής από πουθενά καθώς οι δρόμοι κλείνουν λόγω πυρκαγιάς. Η Αλεξανδρούπολη ανάστατη λες και είναι εμπόλεμη ζώνη. Μαθαίνουμε ότι έχουν καεί 18 άνθρωποι στο δάσος της Δαδιάς, ανάμεσά τους και παιδιά. Για καλή μας τύχη η Εγνατία ανοίγει και οδηγάμε προς Κομοτηνή ανάμεσα από τις πυρκαγιές. Κλειστά παράθυρα και βρεγμένα μαντήλια στο πρόσωπο. Οδηγάμε δίπλα στις φλόγες μέχρι να βγούμε από το νομό. Στην Κομοτηνή τα πράγματα είναι λίγο καλύτερα παρότι καίγεται στα δεξιά μας ένα κομμάτι της Ροδόπης. Οι ειδήσεις στο ραδιόφωνο είναι αποκαρδιωτικές. Περνάμε την Ξάνθη όπου συναντάμε και τρίτη πυρκαγιά στο δρόμο για Καβάλα. Διανυκτερεύουμε στην Καβάλα καθώς η ώρα είναι κιόλας 3 τα ξημερώματα.
Στα κινητά μας τηλέφωνα εκτός από τα μηνύματα του 112, λαμβάνουμε και μηνύματα από τις τηλεφωνικές εταιρείες: δωρεάν GB και απεριόριστο ίντερνετ μέχρι αρχές Σεπτέμβρη επειδή βρεθήκαμε σε πληττόμενες περιοχές… δωρεάν και τα διόδια της Εγνατίας μέχρι την Ξάνθη. Ποιός ξέρει; ίσως τσιμπήσουμε και κανένα fire-pass και κουπόνια για σούπερ μάρκετ και όλα καλά.
23/8/2023: Ξεκινάμε οδικώς για Αθήνα. Στο ύψος του Πλαταμώνα μυρίζει καπνός. Είναι εκείνος από την φωτιά του Έβρου. Νομίζεις ότι η χώρα μίκρυνε και δεν μπορείς να ξεφύγεις από πουθενά. Διασχίζουμε τα Τέμπη και είναι αδύνατον να μην σκεφτούμε τους άλλους νεκρούς… άραγε ξεχάστηκαν; Καθώς κινούμαστε νότια στον αυτοκινητόδρομο αντικρίζουμε καμένες εκτάσεις από προηγούμενες φωτιές. Πλησιάζουμε την Αθήνα, νύχτα πια. Αθηναϊκός ραδιοφωνικός σταθμός μεταδίδει εκπομπή όπου τηλεφωνούν ακροατές με μοναδικό θέμα τις πυρκαγιές. Τρικυμία εν κρανίω! Μια χώρα σε σύγχυση. Ο καθένας έχει τη δική του εκδοχή για το ποιος βάζει τις φωτιές την οποία διατυπώνει με απόλυτη σιγουριά.
Ακροατής 1ος: Τούρκοι κατάσκοποι.
Ακροατής 2ος: Αμερικάνοι για να τους έχουμε ανάγκη.
Ακροατής 3ος: Μετανάστες εμπρηστές.
Ακροατής 4ος: Ρώσοι γιατί δεν πήραμε τα πυροσβεστικά αεροπλάνα τους.
Ακροατής 5ος: Τις φωτιές τις βάζει η αντιπολίτευση.
Ακροατής 6ος: Ζητάει συγγνώμη από τον δημοσιογράφο για την ποιότητα του ακροατηρίου.
Ακροατής 7ος: Τις φωτιές τις βάζει η Κυβέρνηση.
Ο δημοσιογράφος σε απόγνωση. Φυσικά κανείς δεν αναφέρεται στην ουσία του θέματος περί ανύπαρκτης πρόληψης, διαλυμένης δασικής υπηρεσίας, έλλειψη σχεδίου, ανεπαρκών μέσων κατάσβεσης, αποτυχίας του κρατικού μηχανισμού.
Ένας λαός σε σύγχυση που δεν έχει εμπιστοσύνη σε τίποτα, αρνείται να αντικρίσει την πραγματικότητα και ψάχνει ενόχους σε κάτι «εξωγενές». Σε κάτι άπιαστο που δεν μπορεί να αντιμετωπίσει ή σε κάτι που είναι πιο αδύναμο από εκείνον. Ευθύνη καμία. Κανένα λογικό συμπέρασμα άρα και καμία ανάγκη να διεκδικήσει ώστε να επιτύχει το αυτονόητο.
Φτάνουμε στην Αθήνα και στα δεξιά έχουν «λαμπαδιάσει» τα δάση της Πάρνηθας. Οι φλόγες τη νύχτα φαίνονται πιο τρομακτικές. Αναρωτιόμαστε αν έχει μείνει ίχνος δάσους πλέον στην Αττική. Αναρωτιόμαστε αν έχει μείνει κάποιο ψήγμα λογικής στην κοινωνία. Αναρωτιόμαστε αν όλοι εκείνοι οι ακροατές έχουν ψηφίσει. Δεν αναρωτιόμαστε αν θα τιμωρηθεί ή θα παραιτηθεί κάποιος υπεύθυνος. Αναρωτιόμαστε αν οι επόμενες γενιές θα ζήσουν κάποτε δίπλα σε δάση με σπάνια είδη πανίδας και χλωρίδας όπως αυτά που χάσαμε φέτος. Αναρωτιόμαστε πως θα «αξιοποιηθούν» οι καμένες εκτάσεις. Αναρωτιόμαστε μέχρι πότε; Αναρωτιόμαστε αν φτάνοντας στην Ηλιούπολη θα αναγκαστούμε να σκουπίσουμε από το μπαλκόνι μας τα δέντρα και τα ζώα της Πάρνηθας…
