Πλημμύρισαν πάνω από 300 πόλεις σε όλο τον κόσμο από διαδηλωτές και διαδηλώτριες που ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα των συγγενών των θυμάτων των Τεμπών. Στους δρόμους της Αθήνας στριμώχτηκαν εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου από το Παγκράτι έως το Μοναστηρακι και από την Ομόνοια έως το Κουκάκι. Στη Θεσσαλονίκη το πλήθος περικύκλωσε όλο το κέντρο της πόλης, γεμίζοντας πλατείες, λεωφόρους και δρόμους επί πολλά χιλιόμετρα. Ίδια εικόνα στην Πάτρα, στο Ηράκλειο, στη Μυτιλήνη, στο Βόλο, στη Λάρισα, στα Γιάννενα, αλλά ακόμα και σε ακριτικά νησιά, όπου οι συγκεντρωμένοι ένωσαν τις φωνές τους ζητώντας δικαιοσύνη.
Στους δρόμους της Αθήνας στριμώχτηκαν εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου από το Παγκράτι έως το Μοναστηράκι και από την Ομόνοια έως και το Κουκάκι. Στα γραφεία της “Hellenic Train” την ώρα της συγκέντρωσης, 25 μέλη του Ρουβίκωνα κατάφεραν να ανέβουν στην ταράτσα και ανέρτησαν πανό που έγραφε «μέχρι τέλους». Τα μέλη συνελήφθησαν και η Εταιρεία κατέθεσε μήνυση για «διατραξη οικιακής ειρήνης». Ασχολίαστο…
Όχι, δεν ήταν μνημόσυνο. Ήταν μία ξεκάθαρη δήλωση ότι δε θα ξεχαστεί η δολοφονία των Τεμπών, ούτε η προσπάθεια συγκάλυψης, ούτε οι πολιτικές που οδήγησαν στο συγκεκριμένο έγκλημα και σε κάθε αντίστοιχο έγκλημα. Ήταν αγανάκτηση εν μέσω της αίσθησης δυσπιστίας που έχει δημιουργηθεί στον κόσμο προς τους Θεσμούς και σε ότι αυτοί πραγματικά αντιπροσωπεύουν.
Στις κινητοποιήσεις, συναντήσαμε μπλοκ από σωματεία, συλλόγους, σχολεία, συλλόγους γονέων και κηδεμόνων και ότι άλλου είδους κοινωνικές ομάδες μπορούμε να φανταστούμε. Περίπου στις 13:00 και μετά το τέλος των ομιλιών από τους συγγενείς των θυμάτων, ξέσπασαν επεισόδια μπροστά από το κοινοβούλιο, γεγονός που έδωσε την αφορμή στην Αστυνομία να προσπαθήσει να διαλύσει τη συγκέντρωση με ρίψη δακρυγόνων, χειροβομβίδων κρότου λάμψης και με χρήση νερού από τις λεγόμενες «Αύρες». Μέρος των διαδηλωτών επέμενε να επιστρέφει στην Πλατεία Συντάγματος, με την Αστυνομία να ξαναδιαλύει τις συγκεντρώσεις, κατάσταση που συνεχίστηκε μέχρι τις βραδινές ώρες.
Χαρακτηριστική ήταν η ανάρτηση στο “Χ” του Νίκου Πλακιά (πατέρα και θείου θυμάτων), από τα επεισόδια
Στη φωτογραφία φαίνεται μία νεαρή κοπέλα, η οποία κάνει τις «κατάλληλες» χειρονομίες στις αστυνομικές δυνάμεις:
Η διαδρομή από την Ηλιούπολη ως το Σύνταγμα και οι κινητοποιήσεις στις γειτονιές μας.
Στην Ηλιούπολη ήδη από το προηγούμενο απόγευμα (27/2), η Ένωση Γονέων σε συνεργασία με Σωματεία της και Συλλόγους πόλης διοργάνωσε συγκέντρωση στην πλατεία Φλέμινγκ και στη συνέχεια πραγματοποιήθηκε πορεία στο κέντρο του Δήμου, με τη συμμετοχή εκατοντάδων ανθρώπων.
Φωτό: ilioupolinews.gr
Την ημέρα της απεργίας (28/2), οι δρόμοι της Ηλιούπολης θύμιζαν Πάσχα. Tα περισσότερα καταστήματα και χώροι εστίασης ήταν κλειστά και σχεδόν όλα τα σχολεία υπολειτούργησαν με εκατοντάδες καθηγητές και μαθητές να απεργούν ή να απέχουν από τα μαθήματα, συμμετέχοντας στις κινητοποιήσεις. Κατηφορίσαμε μετά τις 10 π.μ. με τα πόδια από την Κεντρική Πλατεία στο μετρό Ηλιούπολης, όπου ήταν φανερό από την κοσμοσυρροή που επικρατούσε ήδη από το πεζοδρόμιο έξω από το σταθμό, ότι δε θα έμοιαζε σε τίποτα αυτή η μέρα με τις άλλες. Μέσα στο σταθμό και στην αποβάθρα γινόταν το αδιαχώρητο, με τους απεργούς εργαζόμενους του μετρό να ανοίγουν τις πόρτες ελέγχου εισιτηρίων για διευκολύνουν τη διέλευση. Καταφέραμε να μπούμε στο δεύτερο συρμό με το ζόρι. Στα βαγόνια οι άνθρωποι στοιβαγμένοι σαν τις σαρδέλες, με το τρένο να «αγκομαχάει» σε κάθε ξεκίνημα. Ίδια κατάσταση και στους άλλους σταθμούς.
Κατεβήκαμε στο σταθμό «Ακρόπολη» όπου ήδη ήταν αδύνατο να περπατήσεις από το συνωστισμό. Με δυσκολία βρεθήκαμε σε ένα σημείο της Λ. Αμαλίας, όπου ήταν αδύνατο να πλησιάσουμε περαιτέρω στην πλατεία Συντάγματος. Τα πράγματα ήταν ήδη πολύ στριμωγμένα, με χιλιάδες ανθρώπους να συνεχίζουν να συρρέουν στο κέντρο της Αθήνας από κάθε γειτονιά. Σύντομα «έπηξε» όλη η Λ. Αμαλίας και η Λ. Συγγρού, με το πλήθος να πιέζει όλο και περισσότερο προς το Σύνταγμα.
Η διαδρομή της επιστροφής ήταν ακόμα δυσκολότερη. Ήταν αδύνατο να προσεγγίσουμε το σταθμό της Ακρόπολης λόγω συνωστισμού. Η Συγγρού γεμάτη κόσμο αλλά και η Βουλιαγμένης. Περπατήσαμε έως το σταθμό του Αγ. Ιωάννη, όπου και πάλι ήταν αδύνατο να μπούμε σε κάποιο συρμό. Πεζοί διαδηλωτές είχαν πλημμυρίσει τη Λ. Βουλιαγμένης μέχρι τη Δάφνη, γυρνώντας στις γειτονιές τους.
Ίσως αυτή η μέρα να μείνει στην ιστορία, με την ελπίδα να μείνουν στην ιστορία όλα αυτά που θα επακολουθήσουν. Αυτή τη στιγμή οι συγγενείς των θυμάτων έχουν επιτελέσει έναν άθλο που δεν κατάφερε καμία πολιτική οργάνωση να καταφέρει, όσα και «δίκια» ή «άδικα» κι αν είχε: κατάφεραν μέσω της τραγωδίας που τους και μας συνέβη, να φέρουν μπροστά στα μάτια της κοινωνίας, την ωμή αλήθεια για τη δυσωδία που αναβλύζει από τα έγκατα αυτής της χώρας και για τις φονικές συνέπειες των πολιτικών που εφαρμόζονται.
