Ήξερες ότι…
πριν η Ηλιούπολη ονομαστεί έτσι, ήταν ένα μικρό χωριουδάκι με το όνομα «Καράς». Όχι! Μην πάει το μυαλό σας στο γνωστό λαϊκό τραγουδιστή. Το όνομα προέκυψε από τον τσιφλικά στον οποίο ανήκαν αυτές οι εκτάσεις για μεγάλο διάστημα επί τουρκοκρατίας, τον Μουσταφά Καρά Αλί. Μετά το 1830, η έκταση αλλάζει ιδιοκτησιακά χέρια Ελλήνων, Άγγλων και Ιταλών γαιοκτημόνων. Το 1890, καταγράφεται από την τότε Στατιστική Υπηρεσία και το Υπουργείο Στρατιωτικών ως «μικρόν χωρίδιον Καράς» με πληθυσμό 94 κατοίκων και μία ώρα ταχυδρομική απόσταση από την Αθήνα. Έτσι αναφέρεται και το 1923 από τον Οδηγό Ελευθερουδάκη με 65 κατοίκους.
Το χωριουδάκι Καρά αναπτύσσεται γύρω από το γραφικό εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου της Ηλιούπολης, όπου στην αρχαιότητα υπήρχε ένα μικρός, ανοχύρωτος οικισμός. Το 1922 το κτήμα περνάει στον Αλέξιο Νάστο. Βέβαια ένα μέρος του κτήματος νοίκιαζε ο βοσκός Νάστος. Το αρχικό χωριό Καρά είχε έκταση 320-1000 στρέμματα. Ο Νάστος στη συνέχεια άρχισε να διεκδικεί 12.000 στρέμματα, ακόμα και μέχρι την κορυφή του Υμηττού…
Το 1928, η Ηλιούπολη με πληθυσμό 600 περίπου κατοίκων γίνεται κοινότητα, με το όνομά της να το οφείλει στους Αιγυπτιώτες επιχειρηματίες που οικοπεδοποίησαν και έκαναν τα πρώτα σχέδια της πόλης και ειδικά στον Δρανδάκη (Κρητικός από το Ρέθυμνο που σπούδασε στην Ηλιούπολη της Αιγύπτου).
«Ήταν εκείνο το γραφικό χωριουδάκι που δεν υπάρχει πια, ο Καράς. Στη μέση του χωριού το ολόασπρο εκκλησάκι ο Αι Νικόλας. Τα λιγοστά σπιτάκια ήταν σχεδόν γύρω- γύρω από το εκκλησάκι. Χαμηλά, με μαυρισμένα από το χρόνο ντουβάρια. Και σχεδόν κολλητά με το εκκλησάκι ένα τεράστιο περιβόλι. Είχε στέρνα που γέμιζε με μαγκανοπήγαδο, που καθώς γυρνούσε κι ανέβαζε νερό, έκανε έναν χαρούμενο ήχο, σάμπως να χτυπούσαν δεκάδες καμπανάκια. Το περιβόλι είχε κάθε λογής δέντρα από λεμονιές που μοσχοβολούσαν την άνοιξη ως αμυγδαλιές που άνθιζαν το Γενάρη…»*
*μαρτυρίες της Γαβριέλλας Χαμογεωργάκη από το βιβλίο του Πάνου Τότσικα: «Εδώ, κάποτε… Συμβολή στην Ιστορία της Ηλιούπολης- Κοινωνικοί Αγώνες στην Ηλιούπολη»
