Αν κάποιος βρεθεί στην Ηλιούπολη και ρωτήσει κάποιον/α ντόπιο ή ντόπια πως θα πάει στην πλατεία 28ης Οκτωβρίου ή στην πλατεία Παλαιών Πατρών Γερμανού, το πιθανότερο είναι να μη λάβει κάποια κατατοπιστική πληροφορία. Αυτό δε θα συμβεί λόγω απροθυμίας, αλλά για τον απλούστατο λόγο ότι ελάχιστοι και ελάχιστες Ηλιουπολίτες και Ηλιουπολίτισσες γνωρίζουν τα επίσημα ονόματα των πλατειών αλλά και άλλων σημείων της πόλης. Όπως κάθε τόπος έτσι και ο δικός μας έχει τα δικά του τοπωνύμια και τα δικά του «παρατσούκλια», τα οποία μάλιστα αλλάζουν και από γενιά σε γενιά. Κάποιες πλατείες και σημεία της πόλης συνήθως αποκαλούνται μεταξύ μας με ονομασίες που έχουν διαμορφωθεί είτε από ένα χαρακτηριστικό στέκι που υπήρξε στα μέρη αυτά, είτε από τη θέση του σημείου, είτε από τις δραστηριότητες οι οποίες συνηθίζεται να αναπτύσσονται σε αυτούς τους χώρους.
Η «Υψηλή Τάση» παρουσιάζει ελάχιστα από αυτά τα «παρατσούκλια» που έχουν
καθιερωθεί:
«Η Θέα»
Πόσοι και πόσες έχουν «ρομαντζάρει» μέρες και νύχτες στη συμβολή των οδών Ολυμπιονικών και Τσώρτσιλ στο Πανόραμα (Αστυνομικά) Ηλιούπολης. Πρόκειται για την άκρη της πόλης μας όπου η θέα της Αθήνας και του Σαρωνικού σου κόβει την ανάσα. Αυτή ακριβώς είναι η αιτία για την οποία το σημείο είναι γνωστό ως «Θέα». Αν λοιπόν ακούσεις τη φράση: «πάμε να αράξουμε θέα», πρόκειται για τη συμβολή των συγκεκριμένων οδών.
Η «πλατεία του Λόλου»
Πρόκειται για την πλατεία 28ης Οκτωβρίου, την πρώτη πλατεία που συναντάει κανείς εισερχόμενος στην πόλη από τη Λ. Κατεχάκη. Οι περισσότεροι και οι περισσότερες την γνωρίζουμε σαν πλατεία του Λόλου, με το όνομα να έχει αποδοθεί εξ αιτίας του εμβληματικού ημιυπόγειου video club που μεσουρανούσε τις δεκαετίες του ‘80 και του ‘90 στη συγκεκριμένη πλατεία. Το βίντεο, το «υπερ-gadget» αυτών των δεκαετιών, έπαιρνε ζωή στα σπίτια της Ηλιούπολης από το συγκεκριμένο video club, το οποίο μεταφέρθηκε στο τέλος της ζωής του σε κοντινή οδό της γειτονιάς. Το video club του Λόλου μπορεί να μην υπάρχει πια, αλλά η μακρά πορεία του ήταν αρκετή για να δώσει το όνομά του στην πλατεία.
Στρίψε στα «μπακαλιαράκια».
Ίσως ελάχιστοι να θυμούνται πλέον την παραδοσιακή ταβέρνα με τις μουριές και τα χαλίκια που έχει δώσει τη θέση της σε κτίριο με γυάλινη πρόσοψη στον παράδρομο της Λ. Βουλιαγμένης. Για πολλά χρόνια όμως, ίσως ακόμα και σήμερα σε κάποιες περιπτώσεις, η Β΄είσοδος της Ηλιούπολης στη Λεωφόρο όπου βρίσκεται και ο σταθμός μετρό της πόλης, αποκαλούνταν «τα μπακαλιαράκια» λόγω της ταβέρνας που σέρβιρε τηγανητό μπακαλιάρο σε λαδόκολλα και βρισκόταν απέναντι από το άγαλμα του Γρηγόρη Λαμπράκη. Έτσι λοιπόν όταν κάποιος ήθελε να δώσει την οδηγία (προ εποχής gps) για να εισέλθει κάποιος στην Ηλιούπολη από τη Β΄είσοδο της Λ. Βουλιαγμένης, συνήθως έλεγε: «στρίψε στα μπακαλιαράκια».
Η «πλατεία του ΙΚΑ»
Κατά κόσμον: πλατεία Παλαιών Πατρών Γερμανού. Ο λόγος που δεν αποκαλείται έτσι είναι προφανής. Έχει επικρατήσει το όνομα πλατεία του ΙΚΑ λόγω του ίσως μεγαλύτερου κτιρίου της πόλης, που στεγάζονταν οι υπηρεσίες του ΙΚΑ και σήμερα ο ΕΟΠΥΥ.
Η «Κάτω Πλατεία»
Η πλατεία 25ης Μαρτίου (αν την λέει κάποιος έτσι), είναι γνωστή ως η «κάτω» πλατεία. Ο λόγος είναι η θέση της, δηλαδή το ότι βρίσκεται κάτω από την πάνω πλατεία (δηλαδή την κεντρική). Επίσης, πολλοί και πολλές τη θεωρούν ως κεντρικό σημείο της Κάτω Ηλιούπολης παρόλο που βρίσκεται μόλις λίγα μέτρα από την πλατεία Εθνικής Αντιστάσεως (Κεντρική Πλατεία), η οποία βρίσκεται στην Άνω Ηλιούπολη. Όπως και να ‘χει, σίγουρα κάποιος που δεν γνωρίζει την περιοχή και περιπλανιέται σε ένα δαιδαλώδες σύστημα κυκλικών πλατειών, μάλλον θα μας περάσει για τρελούς όταν αποκαλούμε κάποια από τις πολυάριθμες πλατείες ως «κάτω» και συνεννοούμαστε.
Στο «Τρύπιο Κατοστάρι»
Ως τοπωνύμιο είναι περισσότερο γνωστό σε εκείνους κι εκείνες που μεγάλωσαν πέριξ της Αγία Μαύρας. Ως ταβέρνα όμως στο παρελθόν ήταν γνωστή σε περισσότερους. Βρισκόταν στο τέλος της Λ. Σοφοκλή Βενιζέλου, στο ψηλότερο σημείο της, απέναντι από το πυροφυλάκιο της εθελοντικής ομάδας δασοπροστασίας. Ήταν ένα γραφικό κουτούκι με κρασοβάρελα και πολύχρωμα λαμπάκια ταβέρνας, το οποίο έδωσε και το όνομά του στο συγκεκριμένο σημείο. Έτσι λοιπόν, όταν ήθελες να εισέλθεις με την παρέα σου στο δάσος που δεν υπάρχει πια, έπρεπε να πεις: «θα μπούμε από το τρύπιο κατοστάρι».
